Een verdwaalde orchidee

Eén orchidee bloeit in het achterpad. Het lijkt ietwat verdwaald.

Het blijkt een Brede wespenorchis te zijn. In tegenstelling tot andere orchideeën is deze niet zo kieskeurig, gezien het feit dat hij zomaar staat te schitteren in het kale achterpad.

Buiten de prijzen?

De jaarlijkse tuinenkeuring is vorige week geweest. Ik zal waarschijnlijk niet in de prijzen vallen. Zoals bijna elk jaar. Mijn tuin is behoorlijk over zijn hoogtepunt heen en de nazomerbloemen moeten nog komen. Zo is het Vingerhoedskruid met zijn mooie roze bloemen uitgebloeid. Ook de campanula, die mijn tuin in een blauwe gloed zette, is ook voorbij. Voorzichtig begint de stokroos te bloeien, maar het compenseert niet het verlies van de uitgebloeide planten. Door het warme weer van de afgelopen weken en de regen die daarop volgde, schoot het gras omhoog en is de heg uit z’n voegen gegroeid. Tijd om te nog voor het keuren te snoeien had ik niet.

Gelukkig maakt een nachtuiltje, dat op mijn raam rust, weer veel goed. Als zo’n beestje mijn tuin fijn vindt, heb ik mijn ‘prijsje' al gewonnen.

Bezoek van Libel op knie

Terwijl ik foto’s buiten zit te bekijken op mijn camera, landt er een grote libel op mijn knie. Direct een foto gemaakt. Maar zo snel en onvoorbereid, levert niet zo’n goede foto op.

Voordat ik een volgende foto wil maken, vliegt’ie weg. Ik wacht of de libel opnieuw wil plaatsnemen op mijn knie.‘Nee, niet op mij hoofd!’,  zeg ik tegen hem, als ik de vleugelslagen om mijn hoofd voel. Wat een suizend geluid!.
Weg is’ie.

Watervogels spotten Esscheplaat Strijensas

Net even ten westen van Strijensas ligt de Esscheplaat, onderdeel van het natuurgebied Oeverlanden Hollands Diep. Een zoetwatergetijdengebied met geulen en kreken, waar watervogels zich op hun gemak voelen:

 

Het vuurtorentje nabij de jachthaven van Strijensas wordt Lichtopstand genoemd.

Het is van 1883 en is nu een rijksmonument.

Hooglanders terug op ’t Eiland

Met wat geloei verwelkomen de Hooglanders elkaar.

Het is vrijdag 9 mei en de Schotse Hooglanders keerden weer terug op het eiland Van Brienenoord.

 

Als drie van de runderen al op het eiland zijn, arriveert de vierde, Britta genaamd.

De oudere, Banarach (die door bezoekers de Telefoniste genoemd vanwege het feit dat haar ene hoorn naar voren wijst) is er niet bij.

Britta begroet de anderen met geloei; haar dochter Benthe, de bruine koe Eva en haar kleintje. Vervolgens scharrelen ze weer als vanouds over het eiland:

Stil bij Blauweregen

De Blauweregen hangt als een geurende, lichtpaarse wolk boven mijn schuur. Iets vroeger deze lente door de zachte winter.

Maar wat is het stil! Voorgaande jaren zoemden bijen en hommels van bloem tot bloem en dit jaar niet. Aan de bloemen ligt het niet, ze geuren heerlijk zoetig. De Blauweregen heeft voor zijn voortplanting geen insecten nodig, maar de insecten wel de nectar van de Blauweregen.

Het valt me dit jaar wel op dat het stil is in mijn tuin; af en toe een verdwaalde hommel of bij. En soms een wolzwevertje.

Wolzwevertje warmt zich op

Twee wolzwevertjes zitten tegen de schutting in de vroege lentezon; ze warmen zich op alvorens ze van bloem tot bloem op zoek gaan naar lekkere nectar. Ze halen dat als een mini-kolibrietje al vliegend met hun lange snuit uit de bloem. Pinksterbloemen zijn nu erg geliefd.

Door hun beharing hebben ze een ‘wollig’ uiterlijk. Voor mensen zijn ze ongevaarlijk. Als larve leeft hij van de larven van solitaire bijen en wespen in ondergrondse nesten.