Eerste en laatste sneeuw van deze winter?

De eerste sneeuwbui van deze winter 2019/2020 heeft de krokussen wat laten verleppen.

Ze verlangen, net zoals ik, naar een lekker voorjaarszonnetje.

Ook de eerste bijen en hommels willen een zon. Voor hen zijn de sneeuwklokjes en krokussen ideaal als voedselbron.

Macro opname van Rood heidestaartje

Er is een plek op de heide van Zoomland, waar tal van korstmossen welig tieren, onder andere het rendiermos en bekermos.

 

In eerste instantie vallen de kleine bekertjes niet op, maar eenmaal een rood puntje gespot, valt mijn oog op meerdere.

Het is het Rood heidestaartje:

Deze rode puntjes zijn kleiner dan een luciferkopje en ze verschijnen op de bovenrand van de bekertjes.

Uit deze lakrode puntjes of knobbeltjes komen kleine korreltjes, de sporen, waaruit zich weer nieuwe schimmeldraden ontwikkelen en daarmee nieuwe korstmosjes.

Winter-vogels spotten

In de winter is het een genoegen om vogels te spotten bij de wateren rondom de Zuid-Hollandse eilanden.

Natuurlijk zijn er ganzen te zien, meerkoeten, aalscholvers en bij Battenoord Flamingo’s.

Dit keer vielen de slobeenden op, die te midden van krakeenden een veilig heenkomen hadden gezocht vlakbij het riet:

 

Een stel scholeksters op de rotsblokken:

 

Dat vogels niet veel van de menselijke activiteiten aantrekken is wel te zien aan de zilverreigers:

 

En deze wulp, vlakbij de snelweg:

 

Een ree staat op afstand alles in de gaten te houden: 

Goede voornemen

Elk jaar op 1 januari is mijn goede voornemen om geen goede voornemens te hebben. En net als al die andere goede-voornemens mislukt het al voordat het is begonnen.

Dus maak ik lijstjes wat ik in het jaar 2020 zal gaan doen: meer lezen, beter het huishouden bestieren, meer wandelen en daarbij fotograferen. En natuurlijk minder snoepen!

 

Enfin, een wandeling door het park resulteerde in een sfeerfoto. Ondanks het druilerige weer zijn er toch mooie kleuren te ontdekken, die weerspiegeld worden in het water: 

Van Speldenprik tot Teletubbies

Als regelmatige bezoeker van de Duinen van Voorne bij Oostvoorne weet ik dat aan het einde van het C. Sipkesslag rechts de vliegveldvallei ligt. Ik heb altijd gedacht dat het een overblijfsel was uit de Tweede Wereldoorlog, zoals de bunkers en de Tenellaplas. Maar onlangs kwam ik erachter dat het vliegveldje slechts in de jaren 30 heeft gefunctioneerd.

In die tijd was de Maasvlakte nog niet aangelegd en lag Oostvoorne direct aan zee. Het was voor veel Rotterdammers dé badplaats om daar de zomerdagen door te brengen. Ook de Rotterdamse jetset kwam hier graag. Verderop in de duinen lag een 18-holes golfterrein. Om snel hier te komen, werd een vliegveldje aangelegd.

 

Vliegveldvallei

Het veld bleek helaas (of wellicht gelukkig) niet zo gunstig gelegen; veelal de wind uit de verkeerde richting en het terrein stond vaak onder water. Toen Dick van der Leeuw, een van de initiatiefnemers en verwoede vliegenier, in 1936 om leven kwam, was het snel gedaan met het Oostvoornse vliegveldje.

De vallei is er nog steeds en vanaf een begroeide duin dat over een oude bunker is ontstaan, is vrij uitzicht erover. Nu lopen er Hooglanders en wilde paarden er rond.

 

Op poep van een van zo’n dier, ontdekte ik kleine paddenstoeltjes. De hoedjes waren nauwelijks een centimeter groot. Maar wat prachtig: witte mini-paddenstoeltjes met stipjes. Het blijkt de Grote speldenprikzwam en is vrij zeldzaam.

 

Teletubbies landschap

Deze paddenstoeltjes groeien op paardenmest en komt voor in arme graslanden duinen. En dat is het wel hier in dit glooiende landschap. Je zou er zo de Teletubbies kunnen tegenkomen!

‘Einde van de wereld’-gevoel onder de rook van Europoort

Vanaf de snelweg A29 afslag 22 kom ik een oer-Hollands polderlandschap van de Hoeksche Waard. En daar in de zuidwestelijke hoek ligt het natuurgebied de Korendijkse Slikken, in het beheer van Natuurmonumenten.

Onlangs is er een nieuwe vogelkijkhut geplaatst en is het wandelpad opgeknapt. Tijd om dit eens te onderzoeken.

Er is een klein parkeerplaatsje aan de onderkant van de Westdijk, ten zuiden van Goudswaard. Vanaf hier is er al een fantastisch uitzicht over het gebied.

 

Het wandelpad loopt langs het Spui. Kleine vogeltjes fladderen verschrikt weg; niet te zien wat het zijn. Ja toch wel: eentje. Het blijkt een koolmeesje te zijn.

De nieuwe kijkhut ligt aan het eind met uitzicht in de verte op het Haringvliet. Ondanks de grote windmolens aan de overkant van het water, krijg ik hier het gevoel om aan het einde vaan de wereld te zijn beland. In de verte zie ik een ree en nog een met een gewei.

Een roofvogels glijdt in de lucht boven de rietvelden. Ik heb hier wel eerder buizerds gezien, maar is dit ook er een?

 Een fuut slokt een hele grote vis op. De vis lijkt veel te groot, maar daar zit de fuut niet mee: een heerlijk voedzame hap.

Op de terugweg klinkt er luide zang. Mijn vogelkennis schiet wat dat betreft tekort. Bovenop op een tak zit een vogel. Als het wegvliegt zie ik zijn blauwe verenpracht: een ijsvogel! Nooit geweten dat een ijsvogel zo hoog in een struik zit.

Op deze novemberdag zakt de zon al vroeg naar de horizon. Het zet de rietpluimen in een onwezenlijke oranje gouden gloed. Het is een gebied om in de toekomst wat vaker te bezoeken. 

 

Herfstachtige Sassenplaat

 

Op het parkeerplaatsje bij de Sassenplaat werden we begroet door een blatende mannetjesschaap. De jonge hooglanders keken nieuwsgierig op, terwijl de mama’s onverstoorbaar door bleven grazen. Die hooglanders-kalfjes zijn schattig om te zien met van die wollige oren die op knuffelberenoren lijken.

Een-voor-een streken spreeuwen neer op het gras. En dan ineens vloog de hele troep omhoog om een stuk verderop neer te strijken.

 

Een hoopvolle herfstdag lag in het verschiet, maar helaas hingen wat loshangende wolkenflarden regelmatig voor de zon. Met wat flink doorstappen zou de herfstkilte wel uit mijn lichaam verdwijnen.

Daar kwam op het eerste stuk niet veel van. Want daar, waar de wind over de grote plas kan waaien, zat een vinkje vlak voor mijn voeten. Hij was heel dicht benaderbaar en een mooi model voor een foto.

 

Hier bij deze koude tochthoek, hoorde ik gekwaak van de eenden; normaal ‘kwaak, kwaak’ van de gewone Wilde eend, maar ook een ander soort gekwaak: ‘krak, krak’. Krakeenden! Oh, vandaar hun naam.

 

In de luwte van de bomen was het wat aangenamer, hoewel het soms hink-stap-sprong was om de blubberplassen te ontwijken.

Maar dit deel is prachtig: een stukje jungle met braamtakken als lianen en verscholen paddenstoelen en zwammen.

 

Als ik even uitrust op een omgevallen stam, waar ik ben opgeklommen, zie ik een hoornaar rondvliegen. Er blijkt een nest onder de stam te hebben. Het nest was wel stuk, waarschijnlijk doordat het hoogseizoen voor de insecten voorbij was. Maar nog enkele hoornaars bleven er in de buurt en vlogen erin en eruit. En oh, hoe moest ik nu van die stam af? Gewoon een sprongetje. En hoewel ik weet dat hoornaars minder agressief zijn dan wespen, vond ik het toch wel een beetje eng.

 

 

 

 

 

 

Hier een aangevreten boom; duidelijk gekomen door een bever: