Kastanjes rapen in het bos

Het dorp Rucphen is in de 14^e eeuw ontstaan. Rondom het dorp lagen enkele veengebiedjes. Dit veen is door de bewoners voor eigen gebruik afgegraven.

De naam Rucphen is samengesteld uit rug / ruig = lange hoogte en ven of veen.

 

Rucphense bossen

Oorspronkelijk was dit stuifzandgebied met heide. Om te voorkomen dat het zand teveel zou stuiven, werden naaldenbomen aangeplant in het begin van de 20e eeuw. Een deel ervan wordt gebruikt als militair oefenterrein.

 

In het naaldbos staan ook veel tamme kastanjes en hebben we een lekker maaltje bijeen kunnen rapen. Even in de magnetron, pellen en dan smikkelen en smullen.

 

Nog niet zoveel paddenstoelen te ontdekken door het droge najaar. Maar wel enkele fraaie exemplaren om te schieten:

Afschrikwekkend Galgenveld

De bekendste misdadiger van Breda was Adriaan van Campen. Op 17 april 1787 werd hij veroordeeld wegens het leggen van brandbrieven en het stichten van brand in verschillende boerderijen. Op de Grote Markt werd op een schavot zijn rechterhand afgehouwen, waarna hij werd geradbraakt. Uiteindelijk werd zijn hoofd afgehouwen. Zijn lichaam werd verbrand, een symbolische straf, hij was immers veroordeeld wegens brandstichting. Het hoofd werd op een pin werd gezet boven op een paal op het Galgenveld. Zijn rechterarm, waarmee hij de misdaden gepleegd had, werd ook aan de paal vastgemaakt, samen met het ijzeren potje en het vuurgereedschap dat hij gebruikt had bij de brandstichtingen, tot een spiegel van anderen die zich schuldig zouden willen maken aan dergelijke feiten. (Erfgoedweb)

Zo’n straf uit vroegere tijden is wel wat anders dan tegenwoordig; 50 uur taakstraf voor brandstichting is niet ongewoon.

 

Op het galgenveld stond de galg van Breda. Het lag aan een druk bereden weg ter afschrikwekking voor voorbijgangers. Het galgenveld wordt al eeuwenlang niet meer gebruikt. Van de galg is niets meer te zien, behalve de naam is behouden gebleven. Het lag nabij het huidige Cadettenkamp.

Het Cadettenkamp is het zuidelijke deel van het natuurgebied Teteringse Heide. Het gebied is genoemd naar de cadetten van de Koninklijke Militaire Academie, die hier oefeningen houden. Een deel is een open gebied met heuvelachtige stuifzand en door de elementen merkwaardig gevormde bomen.

De heide begint te bloeien, hoewel sommige struikjes bruin zijn door de droogte van deze zomer.

Blauwtjes op de Tweede Maasvlakte

Als een echte ‘Meester Prikkebeen’ besluip ik de kleine vlindertjes; Icarus-blauwtjes. Met veel geduld en vele malen ‘mis-schieten’ (omdat het nogal waait) heb ik enkele kunnen vastleggen.

Later maak ik gebruik van het ‘openbaar toilet’ achter de bosjes. Daar fladderen, in de luwte, in grote getale blauwtjes. Toch maar opnieuw fotograferen. Alleen is nu het probleem: welke moet ik schieten? Er zijn er zoveel.

Pauwoogpijlstaarten bij Chaamse Bossen

Door een tip van Vogelkijkhut.nl gaan we op stap naar het zuiden van de Brabantse Baronie. Bijna tegen de Belgische grens aan ligt Chaamse Bossen, een prachtig natuurgebied tussen Breda en Tilburg.

 

Hazen galopperen door de weilanden, die nog steeds beweid door vee van plaatselijke boeren. Het gebied is van Staatsbosbeheer en is een stiltegebied.

Vanuit de kijkhut is er zicht op de plassen van de Bleeke Heide. Het is een weidevogelreservaat gerealiseerd in het kader van het landinrichtingsproject Baarle-Nassau en maakt deel uit van de Chaamsche beken.

Ganzen, bergeenden en andere watervogels, maar helaas ze zijn te ver weg om ze goed te kunnen identificeren.

Tussen het gras fladdert een schorpioenvlieg, die ik nooit eerder in Nederland had gespot.

 

Terwijl zo'n tien jonge koeien nieuwsgierig kijken, fotografeer ik een opvallende vlinder: een Pauwoogpijlstaart. Als zijn vleugel wordt opgelicht, dan zie je zijn ‘pauwoog’:

Grutto’s in De Donkse Laagten

 ‘Gut-o-gut’,  klinkt het boven mijn hoofd. Een Grutto probeert een concurrent te imponeren met zijn opvliegen. In de verte klinkt een Leeuwerik. Deze vogels zijn niet-alledaagse soorten, maar ze zijn wel binnen een half uurtje vanuit de stad te bereiken.

Grutto’s, tureluurs, kievieten, verschillende soorten ganzen; ze hebben het naar hun zin in dit speciale vogelgebied De Donkse Laagten.

 

Het grasland kleurt roze-paars door de bloeiende koekoeksbloemen. Tot aan het einder is er weinig bebouwing te zien. Wel ergens een ouderwetse molen; het Hollandse landschap zoals de buitenlanders het zouden willen zien.

 

In oostelijke richting is er een lichte verhoging in het landschap: De Donk. Een buurtschap met enkele boerderijen. Het heeft zijn naam te danken aan het feit dat het op een originele zandduin (donk) is gelegen; wel van 4,7 meter hoog.  

Op de grote, stille Brunssummerheide

Het lijkt onmogelijk in ons kleine landje als Nederland, maar tijdens een fietstochtje door de Brunssummerheide raken we een beetje verdwaald. Verdwalen op de grote, stille heide; er zijn ergere dingen in het leven.

 

Gelukkig komen we af en toe mensen tegen aan wie de weg kunnen vragen.

Begin mei en het weer is fantastisch: strakblauwe lucht, nauwelijks wind en volop zon. We vertrekken vanaf het bezoekerscentrum en gaan op zoek naar de Roode Beek.

 

Een bruggetje behoedt ons voor het zompige van een moerasachtige dal, waar de roze Heidekartelblad tussen blauwpaarse vleugeltjesbloemen schitteren.

 

Het eerste dat we horen van de Roode Beek is niet het geklater van water maar van het gekwaak van kikkers. Er is ook niet veel om te klateren; de Roode Beek is een stroompje dat ontspringt vanuit de heuvels met hier en daar wat bredere uitlopers.

 

De Roode Beek heeft haar naam te danken aan de rode kleur, dat veroorzaakt wordt door de hoge ijzergehalte van het water.

 

Plaat van de Vliet - Zeeland

Twee witte gatjes dansen vooruit en vluchten in het struikgewas; reeën. Ik had ze al gezien vanaf de autoweg, maar zo wandelend door het gebied hebben we ze opgeschrikt.

We zijn bij de Plaat van de Vliet, ten zuiden van de Krammer. Hat was vroeger, voor de afdamming van de Krammer-Volkerak, een zandplaat.

 

Terwijl de eerste tjiftjaf zijn komst jubelt, wandelen we naar een vogelhut met uitzicht op enkele vogeleilandjes. Honderden kuifeenden dobberen rond met een enkele fuut, zilverreiger en tafeleend.

Katjes verschijnen aan de wilgentakken. De lente staat voor de deur.

 

Langs de Grevelingendam zijn natuurlijke ‘stillevens’ te fotograferen: