Grutto’s in De Donkse Laagten

 ‘Gut-o-gut’,  klinkt het boven mijn hoofd. Een Grutto probeert een concurrent te imponeren met zijn opvliegen. In de verte klinkt een Leeuwerik. Deze vogels zijn niet-alledaagse soorten, maar ze zijn wel binnen een half uurtje vanuit de stad te bereiken.

Grutto’s, tureluurs, kievieten, verschillende soorten ganzen; ze hebben het naar hun zin in dit speciale vogelgebied De Donkse Laagten.

 

Het grasland kleurt roze-paars door de bloeiende koekoeksbloemen. Tot aan het einder is er weinig bebouwing te zien. Wel ergens een ouderwetse molen; het Hollandse landschap zoals de buitenlanders het zouden willen zien.

 

In oostelijke richting is er een lichte verhoging in het landschap: De Donk. Een buurtschap met enkele boerderijen. Het heeft zijn naam te danken aan het feit dat het op een originele zandduin (donk) is gelegen; wel van 4,7 meter hoog.  

Op de grote, stille Brunssummerheide

Het lijkt onmogelijk in ons kleine landje als Nederland, maar tijdens een fietstochtje door de Brunssummerheide raken we een beetje verdwaald. Verdwalen op de grote, stille heide; er zijn ergere dingen in het leven.

 

Gelukkig komen we af en toe mensen tegen aan wie de weg kunnen vragen.

Begin mei en het weer is fantastisch: strakblauwe lucht, nauwelijks wind en volop zon. We vertrekken vanaf het bezoekerscentrum en gaan op zoek naar de Roode Beek.

 

Een bruggetje behoedt ons voor het zompige van een moerasachtige dal, waar de roze Heidekartelblad tussen blauwpaarse vleugeltjesbloemen schitteren.

 

Het eerste dat we horen van de Roode Beek is niet het geklater van water maar van het gekwaak van kikkers. Er is ook niet veel om te klateren; de Roode Beek is een stroompje dat ontspringt vanuit de heuvels met hier en daar wat bredere uitlopers.

 

De Roode Beek heeft haar naam te danken aan de rode kleur, dat veroorzaakt wordt door de hoge ijzergehalte van het water.

 

Plaat van de Vliet - Zeeland

Twee witte gatjes dansen vooruit en vluchten in het struikgewas; reeën. Ik had ze al gezien vanaf de autoweg, maar zo wandelend door het gebied hebben we ze opgeschrikt.

We zijn bij de Plaat van de Vliet, ten zuiden van de Krammer. Hat was vroeger, voor de afdamming van de Krammer-Volkerak, een zandplaat.

 

Terwijl de eerste tjiftjaf zijn komst jubelt, wandelen we naar een vogelhut met uitzicht op enkele vogeleilandjes. Honderden kuifeenden dobberen rond met een enkele fuut, zilverreiger en tafeleend.

Katjes verschijnen aan de wilgentakken. De lente staat voor de deur.

 

Langs de Grevelingendam zijn natuurlijke ‘stillevens’ te fotograferen:

Grevelingendam, een plek om te grasduinen

‘Onderwaterkerkhof wordt een walhalla’,  jubelt de krant.

Vandaag werd het bekend gemaakt: het Grevelingenmeer krijgt over enkele jaren een verbinding met de zee, zodat er vers water gaat stromen. Daardoor zal de bodem weer opknappen en een ideale plaats worden voor onderwaterwereld.

Nu is de bodem nog een soort blubberlaag van organisch materiaal. Maar ondanks dat is er genoeg te beleven. Vanaf de kant langs de Grevelingendam vallen de Grote Zaagbekken op. Ook Bergeenden en Slobeenden voelen zich hier thuis.

 

Dat er volop vogelleven is, is te zien aan de vele pootafdrukken in het zand.

 

De vorstperiode van de laatste dagen en de oostenwind hebben aan de andere kant van de dam in de rivierarm, Krammer, het ijs laten opkruien tegen de dam. Het laat een surrealistisch landschap achter:

Vogels spotten Flakkee

Eind februari 2018 heeft nog een winter voor ons in petto; een gure oostenwind brengt vrieskou. Maar de zon schijnt en uit de wind is het wel aangenaam. Klein Hoefblad profiteert van deze omstandigheden.

De slikken van Flakkee zijn moerassig met grote plassen. Het schijnt de Schotse Hooglanders niet te deren. Een lepelaar (geringd en met een zendertje) vindt het heerlijk om in de plassen naar voedsel te zoeken.

Vanuit de vogelkijkhut zijn reigers, wilde eenden, een wulp, kuifeenden en meerkoeten te zien.

Hoeveel mossen zijn er te ontdekken?

Zo vroeg in het jaar zijn er niet veel kruiden die bloeien. Het is tijd voor mossen om te groeien en bloeien. Ze vallen goed op tussen de stenen en grind. Hoe zacht zijn de mossen om erop te lopen en toch zo sterk.

Ik tel zo’n vier soorten in een straal van enkele meters. Op naam brengen lukt me (nog) niet, wel van dichtbij fotograferen. Het lijken net kleine abstracte portretjes:

Zwammen langs de weg

Zomaar een ommetje lopen levert af en toe prachtige ontdekkingen op.

Zoals deze grote stam, begroeid met zwammen.

Langs de Zuiderparkweg nabij de Drechterweide.