Op de grote, stille Brunssummerheide

Het lijkt onmogelijk in ons kleine landje als Nederland, maar tijdens een fietstochtje door de Brunssummerheide raken we een beetje verdwaald. Verdwalen op de grote, stille heide; er zijn ergere dingen in het leven.

 

Gelukkig komen we af en toe mensen tegen aan wie de weg kunnen vragen.

Begin mei en het weer is fantastisch: strakblauwe lucht, nauwelijks wind en volop zon. We vertrekken vanaf het bezoekerscentrum en gaan op zoek naar de Roode Beek.

 

Een bruggetje behoedt ons voor het zompige van een moerasachtige dal, waar de roze Heidekartelblad tussen blauwpaarse vleugeltjesbloemen schitteren.

 

Het eerste dat we horen van de Roode Beek is niet het geklater van water maar van het gekwaak van kikkers. Er is ook niet veel om te klateren; de Roode Beek is een stroompje dat ontspringt vanuit de heuvels met hier en daar wat bredere uitlopers.

 

De Roode Beek heeft haar naam te danken aan de rode kleur, dat veroorzaakt wordt door de hoge ijzergehalte van het water.