Plaat van de Vliet - Zeeland

Twee witte gatjes dansen vooruit en vluchten in het struikgewas; reeën. Ik had ze al gezien vanaf de autoweg, maar zo wandelend door het gebied hebben we ze opgeschrikt.

We zijn bij de Plaat van de Vliet, ten zuiden van de Krammer. Hat was vroeger, voor de afdamming van de Krammer-Volkerak, een zandplaat.

 

Terwijl de eerste tjiftjaf zijn komst jubelt, wandelen we naar een vogelhut met uitzicht op enkele vogeleilandjes. Honderden kuifeenden dobberen rond met een enkele fuut, zilverreiger en tafeleend.

Katjes verschijnen aan de wilgentakken. De lente staat voor de deur.

 

Langs de Grevelingendam zijn natuurlijke ‘stillevens’ te fotograferen:

Grevelingendam, een plek om te grasduinen

‘Onderwaterkerkhof wordt een walhalla’,  jubelt de krant.

Vandaag werd het bekend gemaakt: het Grevelingenmeer krijgt over enkele jaren een verbinding met de zee, zodat er vers water gaat stromen. Daardoor zal de bodem weer opknappen en een ideale plaats worden voor onderwaterwereld.

Nu is de bodem nog een soort blubberlaag van organisch materiaal. Maar ondanks dat is er genoeg te beleven. Vanaf de kant langs de Grevelingendam vallen de Grote Zaagbekken op. Ook Bergeenden en Slobeenden voelen zich hier thuis.

 

Dat er volop vogelleven is, is te zien aan de vele pootafdrukken in het zand.

 

De vorstperiode van de laatste dagen en de oostenwind hebben aan de andere kant van de dam in de rivierarm, Krammer, het ijs laten opkruien tegen de dam. Het laat een surrealistisch landschap achter:

Vogels spotten Flakkee

Eind februari 2018 heeft nog een winter voor ons in petto; een gure oostenwind brengt vrieskou. Maar de zon schijnt en uit de wind is het wel aangenaam. Klein Hoefblad profiteert van deze omstandigheden.

De slikken van Flakkee zijn moerassig met grote plassen. Het schijnt de Schotse Hooglanders niet te deren. Een lepelaar (geringd en met een zendertje) vindt het heerlijk om in de plassen naar voedsel te zoeken.

Vanuit de vogelkijkhut zijn reigers, wilde eenden, een wulp, kuifeenden en meerkoeten te zien.

Hoeveel mossen zijn er te ontdekken?

Zo vroeg in het jaar zijn er niet veel kruiden die bloeien. Het is tijd voor mossen om te groeien en bloeien. Ze vallen goed op tussen de stenen en grind. Hoe zacht zijn de mossen om erop te lopen en toch zo sterk.

Ik tel zo’n vier soorten in een straal van enkele meters. Op naam brengen lukt me (nog) niet, wel van dichtbij fotograferen. Het lijken net kleine abstracte portretjes:

Zwammen langs de weg

Zomaar een ommetje lopen levert af en toe prachtige ontdekkingen op.

Zoals deze grote stam, begroeid met zwammen.

Langs de Zuiderparkweg nabij de Drechterweide.

Wat te doen met schelpen?

Naar de Maasvlakte om te zoeken naar fossielen. De buit was slechts 1 versteend stukje hout.

Dit maal lagen er veel Zwaardscheden. Daarvan thuis een mooi waxinelichthouder gemaakt. Het licht schijnt er ’s avonds prachtig doorheen.

 

Krakeenden zijn toch anders

‘Dat zijn toch gewone eenden, mam.’ Zei mijn dochterlief ongeduldig, toen ik foto’s nam van enkele eenden in de sloot.

‘Nee, hoor. Dat zijn Krakeenden en die zijn net even anders.’

Nog niet zolang geleden zag ik het verschil tussen de Wilde eend en Krakeend ook niet. Maar toen viel me oog op een vreemde eend (‘in de bijt’) tussen de gewone eenden. Thuis zocht ik het op en ontdekte dat het een Krakeend was. Sindsdien spot ik ze wel vaker in het water.

De vrouwtjes Krakeend is net zo bruin als het vrouwtje van de andere eenden. Maar zij moeten ook gecamoufleerd op hun nest kunnen zitten; onzichtbaar voor de vijanden.

 

Het mannetje is ook bruinig, maar heeft een decadent witte vlek tussen zijn vleugels. De mannetjes Wilde eend is veel opzichtiger met groene kop en grijs lichaam.

Wie goed kijkt, ziet de verschillen. Krakeenden zijn anders.