Even winter in het park

 

Sneeuwfoto’s genoeg te zien op internet, toen afgelopen dinsdag het sneeuwde. De meeste foto’s waren door de bewolking bijna zwart/wit.

De volgende ochtend scheen de zon en toen zag het park er een stuk kleurrijker uit.

 

Vogels zaten langs de kant wat te suffen, hopend op een hapje te krijgen van voorbijgangers.

 

De zon liet de rietpluimen in een gouden gloed stralen.

Ommetje Rucphen

Het is een lapje grond, dat in eerste instantie een rommelig bosje lijkt. Mijn nieuwsgierigheid wordt gewekt door een bord dat erbij staat. Dit bosje is onderdeel van ommetje ‘De Achterhoek, Rucphen’. Hier is NatuurWerkgroep Gemeente Rucphen (NWGR) actief, die het beheert.

 

In het midden ligt een heidepoel. Door planfout is er nooit water in deze poel komen staan, wel heide. De vrijwilligers van de werkgroep hebben alle houtopslag uit de poel verwijderd en ook exoten uit het bosje verwijderd.

 

Nu bij deze zachte winter blijkt het een lustoord voor paddenstoelen en zwammen te zijn.

 

Het mooiste is de stijfselzwam. Drillige witte klodders, alsof iemand geprobeerd heeft een nieuwe taart te verzinnen voor ‘Heel Holland bakt’, maar waarbij de gelatine mislukt is en uit frustratie in het bos heeft gegooid. Nee, het is de natuur zelf. Ook de Gele trilzwam is bijzonder.

 

Het bos hoort bij het Natuur Netwerk Brabant en ligt aan de Gastelseweg – Gastelsebaan. 

Land van de Hobbit

Onder de rook van de Maasvlakte ligt Voorne’s Duin. Afgelopen week met nog wat sneeuw op beschaduwde plekken, raak ik ‘betoverd’ door de rare groeivormen van de bomen.

 

Als ik thuis later het boek ‘De Hobbit’ lees, kan ik mij een levendige voorstelling maken over het land van de Hobbit met name het duistere Demsterwold, waar de Hobbit met zijn vrienden in verdwalen.

Kastanjes rapen in het bos

Het dorp Rucphen is in de 14^e eeuw ontstaan. Rondom het dorp lagen enkele veengebiedjes. Dit veen is door de bewoners voor eigen gebruik afgegraven.

De naam Rucphen is samengesteld uit rug / ruig = lange hoogte en ven of veen.

 

Rucphense bossen

Oorspronkelijk was dit stuifzandgebied met heide. Om te voorkomen dat het zand teveel zou stuiven, werden naaldenbomen aangeplant in het begin van de 20e eeuw. Een deel ervan wordt gebruikt als militair oefenterrein.

 

In het naaldbos staan ook veel tamme kastanjes en hebben we een lekker maaltje bijeen kunnen rapen. Even in de magnetron, pellen en dan smikkelen en smullen.

 

Nog niet zoveel paddenstoelen te ontdekken door het droge najaar. Maar wel enkele fraaie exemplaren om te schieten:

Afschrikwekkend Galgenveld

De bekendste misdadiger van Breda was Adriaan van Campen. Op 17 april 1787 werd hij veroordeeld wegens het leggen van brandbrieven en het stichten van brand in verschillende boerderijen. Op de Grote Markt werd op een schavot zijn rechterhand afgehouwen, waarna hij werd geradbraakt. Uiteindelijk werd zijn hoofd afgehouwen. Zijn lichaam werd verbrand, een symbolische straf, hij was immers veroordeeld wegens brandstichting. Het hoofd werd op een pin werd gezet boven op een paal op het Galgenveld. Zijn rechterarm, waarmee hij de misdaden gepleegd had, werd ook aan de paal vastgemaakt, samen met het ijzeren potje en het vuurgereedschap dat hij gebruikt had bij de brandstichtingen, tot een spiegel van anderen die zich schuldig zouden willen maken aan dergelijke feiten. (Erfgoedweb)

Zo’n straf uit vroegere tijden is wel wat anders dan tegenwoordig; 50 uur taakstraf voor brandstichting is niet ongewoon.

 

Op het galgenveld stond de galg van Breda. Het lag aan een druk bereden weg ter afschrikwekking voor voorbijgangers. Het galgenveld wordt al eeuwenlang niet meer gebruikt. Van de galg is niets meer te zien, behalve de naam is behouden gebleven. Het lag nabij het huidige Cadettenkamp.

Het Cadettenkamp is het zuidelijke deel van het natuurgebied Teteringse Heide. Het gebied is genoemd naar de cadetten van de Koninklijke Militaire Academie, die hier oefeningen houden. Een deel is een open gebied met heuvelachtige stuifzand en door de elementen merkwaardig gevormde bomen.

De heide begint te bloeien, hoewel sommige struikjes bruin zijn door de droogte van deze zomer.

Blauwtjes op de Tweede Maasvlakte

Als een echte ‘Meester Prikkebeen’ besluip ik de kleine vlindertjes; Icarus-blauwtjes. Met veel geduld en vele malen ‘mis-schieten’ (omdat het nogal waait) heb ik enkele kunnen vastleggen.

Later maak ik gebruik van het ‘openbaar toilet’ achter de bosjes. Daar fladderen, in de luwte, in grote getale blauwtjes. Toch maar opnieuw fotograferen. Alleen is nu het probleem: welke moet ik schieten? Er zijn er zoveel.

Pauwoogpijlstaarten bij Chaamse Bossen

Door een tip van Vogelkijkhut.nl gaan we op stap naar het zuiden van de Brabantse Baronie. Bijna tegen de Belgische grens aan ligt Chaamse Bossen, een prachtig natuurgebied tussen Breda en Tilburg.

 

Hazen galopperen door de weilanden, die nog steeds beweid door vee van plaatselijke boeren. Het gebied is van Staatsbosbeheer en is een stiltegebied.

Vanuit de kijkhut is er zicht op de plassen van de Bleeke Heide. Het is een weidevogelreservaat gerealiseerd in het kader van het landinrichtingsproject Baarle-Nassau en maakt deel uit van de Chaamsche beken.

Ganzen, bergeenden en andere watervogels, maar helaas ze zijn te ver weg om ze goed te kunnen identificeren.

Tussen het gras fladdert een schorpioenvlieg, die ik nooit eerder in Nederland had gespot.

 

Terwijl zo'n tien jonge koeien nieuwsgierig kijken, fotografeer ik een opvallende vlinder: een Pauwoogpijlstaart. Als zijn vleugel wordt opgelicht, dan zie je zijn ‘pauwoog’: